*Prezydent Francji Jacques Chirac zapowiedział wieczorem w telewizyjnym przemówieniu do narodu, że nie będzie się ubiegał o trzecią kadencję w Pałacu Elizejskim. *
Pierwsza tura wyborów prezydenckich odbędzie się 22 kwietnia, a bardzo prawdopodobna druga - 6 maja.
Ogłoszona w niedzielę decyzja Jacquesa Chiraca oznacza koniec pewnej epoki we Francji i otwiera drogę nowej generacji młodszych polityków. Rezygnacja 74-letniego Chiraca, od 1995 roku piastującego najwyższy urząd w państwie, z kandydowania w wyborach była powszechnie oczekiwana. Prezydent sygnalizował to na początku lutego, mówiąc, że "istnieje życie po polityce".
Tymczasem z najnowszych sondaży wynika, że centrowy kandydat na prezydenta Francji, przewodniczący Unii na rzecz Demokracji Francuskiej Francois Bayrou (55 lat) po raz pierwszy osiągnął ten sam poziom poparcia co socjalistka Segolene Royal (53 lata) - 23 procent głosów w pierwszej turze wyborów.
Bayrou i Royal wyprzedza kandydat prawicy, przywódca rządzącej Unii na rzecz Ruchu Ludowego (UMP) i faworyt wyborów Nicolas Sarkozy (52 lata), na którego w pierwszej turze chce głosować 28 proc. wyborców.
| Jacques Chirac |
| --- |
| Chirac to urodzony w 1932 r. w rodzinie urzędnika bankowego, absolwent słynnej szkoły wojskowej w Saumur (1955 r.), weteran wojny algierskiej (1956 r.), absolwent tzw. wielkiej szkoły, kształcącej najwyższe kadry państwowe - ENA (1959 r.), karierę rozpoczął w gabinetach ministerialnych, zanim sam zaangażował się w politykę. Od 1967 r. do 1974 r. był nieprzerwanie ministrem lub wiceministrem (pracy, budżetu, stosunków z parlamentem, rolnictwa, spraw wewnętrznych). W 1974 r. poparł w wyborach prezydenckich reprezentanta prawicy liberalnej Valery'ego Giscarda d'Estaing, kosztem kandydata własnego obozu gaullistowskiego - Jacquesa Chaban-Delmas. Ten krok przyniósł mu opinię zdrajcy, ale - wobec zwycięstwa Giscarda - otworzył drzwi do Matignon (siedziba premiera), gdzie pozostawał do 1976 roku. Przejąwszy w 1974 r. ster gaullistowskiej partii UDR, w grudniu 1976 r. przekształcił ją w ruch RPR (Zgromadzenie na rzecz Republiki), z którego uczynił potężną machinę wyborczą. W 1977 r. został merem Paryża i to ważne
stanowisko piastował aż do wygranej w wyborach prezydenckich w maju 1995 r. Ten długi okres rządów w stolicy sprawił, że jego osobę wiąże się z aferami korupcyjnymi, do których w ciągu owych 18 lat doszło w stołecznym ratuszu: fikcyjnym zatrudnianiem członków RPR, przekupstwami przy zawieraniu kontraktów i nielegalnym finansowaniem RPR. W wyborach prezydenckich w 1981 r. odpadł już po pierwszej turze, w następnych w 1988 r. przegrał z Francois Mitterrandem. Ostatecznie zwyciężył dopiero za trzecim razem i w maju 1995 r. wprowadził się na 12 lat (z reelekcją w 2002 roku) do Pałacu Elizejskiego. Jak napisał Reuters, na świecie Chirac najprawdopodobniej będzie pamiętany przede wszystkim z racji potępienia amerykańskiej polityki w Iraku, a także determinacji do utrzymania wiodącej roli Francji w sprawach międzynarodowych. Jednak w samej Francji wprowadził niewiele znaczących reform i pozostawia swemu następcy trudną spuściznę - dodaje agencja, wskazując na nienajlepsze wyniki gospodarcze, a także na napięcia
społeczne. Dużą porażką Chiraca było odrzucenie przez Francuzów w referendum w 2005 roku traktatu konstytucyjnego Unii Europejskiej. |
