Powstanie wybuchło w wigilię żydowskiego święta Paschy 19 kwietnia 1943 roku, ostatnie walki ustały w połowie maja. Było to pierwsze miejskie wystąpienie powstańcze w okupowanej przez Niemców Europie.
Do walki w getcie stanęło kilkuset bojowników, wspieranych przez mieszkańców. Walczyli oni przeciwko 4-em tysiącom niemieckich żołnierzy, wspieranych artylerią i bronią pancerną.
Podczas powstania całe getto spalono, a po jego zakończeniu ruiny wysadzono w powietrze. W starciach zginęło blisko 7 tysięcy Żydów, a prawie 50 tysięcy zostało wywiezionych do obozu zagłady w Treblince. Liczba poległych i rannych Niemców nie jest dokładnie znana. Polska prasa podziemna oceniała straty niemieckie na 300 zabitych i tysiąc rannych.
Powstanie, ktore wybuchło w kwietniu 1943 roku w zamkniętej dzielnicy żydowskiej w Warszawie zorganizowały: Żydowska Organizacja Bojowa i Żydowski Związek Wojskowy.
8 maja komendant ŻOB Mordechaj Anielewicz i jego towarzysze popełnili samobójstwo w otoczonym przez Niemców bunkrze przy ulicy Miłej 18. Z sześciu członków Komendy ŻOB przeżyli dwaj: Marek Edelman i Icchak Cukerman. Obaj walczyli później w Powstaniu Warszawskim.
Utworzone przez Niemców w 1940 roku Getto Warszawskie liczyło około 400 tysięcy osób. Z powodu niezwykle trudnych warunków życia - przeludnienia, głodu i epidemii, liczba mieszkańców getta stale się zmniejszała. Ponadto trwały masowe deportacje Żydow z getta do obozów zagłady. W ramach tak zwanej Akcji Reinhard, od 22 lipca do 21 września 1942 roku wywieziono do obozu w Treblince ponad 300 tysięcy osób.
