Fałszywe przekonania, które mogą prowadzić do złamania prawa

Przedsiębiorcy często błędnie uznają, że gdy udział w zmowie nie był przez nich zamierzony albo gdy inicjatywa zawiązania porozumienia wyszła od innego podmiotu, nie dopuszczają się naruszenia. Tymczasem, dla stwierdzenia niedozwolonej praktyki nie ma znaczenia, czy przedsiębiorca jest aktywnym uczestnikiem porozumienia (np. jego inicjatorem), czy też jego udział w zmowie jest bierny (np. dystrybutor akceptuje jedynie warunki antykonkurencyjnej umowy). Ma to jednak wpływ na wymiar kary, jaką zagrożona jest taka praktyka.

Ponadto, nawet gdy przedsiębiorcy nie stosują się do wspólnych ustaleń, to już sam fakt zawarcia porozumienia stanowi naruszenie ustawy. Do uznania, że praktyka ogranicza konkurencję, nie jest bowiem konieczne wystąpienie skutku rynkowego. Nie ma więc znaczenia czy przedsiębiorcy zamierzali realizować lub zrealizowali porozumienie. Istotny jest natomiast obiektywny cel ich wspólnego skoordynowanego działania.

Wiele podmiotów biznesowych nadal uważa, że nielegalne porozumienie istnieje dopiero wówczas, gdy świadczy o tym oficjalny dokument, np. pisemna umowa. Tymczasem, dla UOKiK nie ma znaczenia czy porozumienie zostało zawarte pisemnie, czy w sposób mniej formalny, np. w ustnych uzgodnieniach menagerów podczas szkoleń czy konferencji biznesowych.

Przedsiębiorcom błędnie wydaje się, że Prezes Urzędu może postawić im zarzut udziału w zmowie tylko wówczas, gdy nadal stosują się do jej postanowień. Nie jest to jednak prawdą. W ciągu roku od daty faktycznego rozwiązania porozumienia Urząd może wszcząć postępowanie, a w efekcie nałożyć kary na jego uczestników. Warto jednak podkreślić, że zaniechanie udziału w zmowie będzie traktowane jako okoliczność łagodząca.

Więcej informacji na www.uokik.gov.pl