Jaki leasing wybrać?

W aktualnych regulacjach podatkowych można wyróżnić dwa rodzaje leasingu:

1. Leasing finansowy
2. Leasing operacyjny

Podstawową różnicą między leasingiem finansowym a leasingiem operacyjnym jest *uprawnienie do dokonywania odpisów amortyzacyjnych. *
W leasingu finansowym amortyzacji podatkowej dokonuje korzystający, natomiast w leasingu operacyjnym finansujący.

Wszystko o leasinguMa to zasadniczy wpływ na wysokość kosztów podatkowych stron umowy leasingu.

Wybór formy leasingu z natury rzeczy zależy od korzystającego, jego aktualnych potrzeb w zakresie rozliczania kosztów podatkowych oraz przewidywany okres korzystania z przedmiotu leasingu.

Jaki leasing wybrać? src="http://www.money.pl/u/money_chart/graphchart_ns.php?ds=1425990182&de=1433887200&sdx=0&i=&ty=1&ug=1&s%5B0%5D=oil.z&colors%5B0%5D=%231f5bac&fg=1&fr=1&w=640&h=300&cm=0&lp=1&rl=1"/>

W leasingu finansowym okres ten uzależniony jest od okresu amortyzacji danego środka trwałego lub wartości niematerialnych i prawnych przewidzianego przez przepisy podatkowe.

Leasing operacyjny pozwala na zwiększenie bieżących kosztów uzyskania przychodów, a przez to zmniejszenie podstawy opodatkowania o poniesione koszty rat leasingowych.

Inaczej jest w leasingu finansowym, gdyż przy tej formie leasingu korzystający może dokonywać *jedynie odpisów amortyzacyjnych *w stałej wysokości wynikającej z przepisów podatkowych, bez względu na to, jaka była faktyczna wysokość opłat leasingowych w danym roku podatkowym.

Ustawa o rachunkowości również przewiduje dwa rodzaje leasingu, które potocznie określa się jako:

1. leasing finansowy
2. leasing operacyjny

Kryterium rozróżnienia podobnie jak w przypadku przepisów podatkowych będzie to, która ze stron umowy będzie dokonywała odpisów amortyzacyjnych dla celów księgowych.

Jeżeli zgodnie z przepisami o rachunkowości podmiotem uprawnionym do dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest leasingodawca, wówczas będzie on równocześnie zobowiązany do wykazania składników majątkowych w swoim bilansie (przedmiot leasingu będzie stanowić element aktywów korzystającego), jednocześnie odpisy amortyzacyjne będą stanowiły koszty w rachunku wyników i strat.

U leasingobiorcy cała rata leasingowa będzie kosztem dla celów księgowych. Warto tu zwrócić uwagę, iż w przypadku opłat wstępnych (np. 10-30 %) powinny być one rozliczane w czasie, tzn. kosztem bieżącym danego miesiąca powinna być jedynie ta część opłaty wstępnej, która przypada na poszczególny miesiąc, zgodnie z zasadą współmierności kosztów oraz przychodów.
Zasady rozliczania opłaty wstępnej dla celów podatkowych różnią się więc.

W przepisach podatkowych podstawowe parametry umów leasingu operacyjnego oraz leasingu finansowego są takie same.
Parametry te są następujące:

1. umowa zawarta jest na czas oznaczony
2. suma opłat wynikających z umowy wynosi co najmniej równowartość wartości początkowej (zwykle cena nabycia przedmiotu leasingu przez finansującego, może być to jednak również koszt wytworzenia)

W leasingu operacyjnym wymagany jest dodatkowo minimalny czas, na który musi zostać zawarta umowa.
Jest on liczony odrębnie dla poszczególnych składników majątkowych i zależy od okresu amortyzacji określonego w przepisach podatkowych.
Jedynym istotnym rozróżnieniem między leasingiem finansowym a operacyjnym jest w zasadzie *prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez korzystającego. *
Umowa leasingu finansowego musi wprost stanowić, że korzystający dokonuje odpisów amortyzacyjnych.
W konsekwencji przedmiot leasingu będzie wykazany w rejestrze środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych u korzystającego.

Na gruncie przepisów o rachunkowości *dodatkowo oznacza to konieczność (również uprawnienie) do wykazywania przedmiotu leasingu jako aktywa strony, która dokonuje odpisów amortyzacyjnych.
Jak wyżej opisano, ujęcie przedmiotu leasingu w księgach rachunkowych (aktywa bilansu), nie musi wiązać się z wykazaniem przedmiotu leasingu w rejestrze środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonym dla celów podatkowych u korzystającego.
Wynika to z *odmiennych zasad kwalifikacji leasingu dla celów podatkowych oraz rachunkowych.
Ta sama umowa może być leasingiem operacyjnym dla celów podatkowych, a równocześnie leasingiem finansowym dla celów rachunkowych. Wynika to w dużej mierze z tego, iż przepisy podatkowe w zasadzie dają prawo wyboru stronom jak traktować umowę o identycznych parametrach jako umowę leasingu finansowego lub operacyjnego.
Decyduje o tym postanowienie w umowie, kto dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

Na gruncie kodeksu cywilnego podział na leasing finansowy i operacyjny nie istnieje. Elementy rozróżnienia istniejące w prawie podatkowym oraz w ustawie o rachunkowości nie mają w zasadzie znaczenia dla prawa cywilnego. Kodeks cywilny wprowadza własną definicję leasingu.
Z tej perspektywy poszczególne umowy należy jedynie rozpatrywać w kontekście czy są one umowami leasingu czy innymi umowami: najmu, dzierżawy czy umowami nienazwanymi.