Umowa franczyzy to umowa nienazwana, co oznacza, że polskie prawo nie zawiera szczególnych, poświęconych jej regulacji.
Umowa ta i jej wykonywanie podlegają jednak badaniu pod kątem zgodności z ogólnymi przepisami prawa. I tak franczyza zawierana w obrocie B2B (pomiędzy przedsiębiorcami), podlega ocenie m. in. w oparciu o ustawę o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.
Ocenie tej może także podlegać działanie franczyzodawcy zmierzające do wstąpienia w miejsce franczyzobiorcy w umowę najmu lokalu, w którym ten dotychczas prowadził działalność objętą franczyzą.
Różnorodność możliwych stanów faktycznych wymaga indywidualnych ocen w każdej sytuacji, co nie pozwala na udzielenie jednoznacznej, wyczerpującej odpowiedzi. Jednak w każdym przypadku, uznanie opisanego zachowania franczyzodawcy za czyn nieuczciwej konkurencji, wymagać będzie wykazania, że działał on sprzecznie z prawem lub dobrymi obyczajami. Udowodnić też należy, że franczyzodawca swoim działaniem naruszył interesy franczyzobiorcy lub im zagroził.
Zachowanie franczyzodawcy może być też czynem nieuczciwej konkurencji. Jest tak, gdy franczyzodawca nakłania wynajmującego do rozwiązania umowy najmu lokalu z franczyzobiorcą lub do niewykonywania albo nienależytego wykonywania tej umowy. Konieczne jest, aby celem tych zachowań było osiągniecie przez franczyzodawcę korzyści lub szkodzenie franczyzobiorcy. Ciężar wykazania tych okoliczności spoczywa na franczyzobiorcy. Jednak nie zawsze trzeba udowodnić, że _ zakłócono _ wykonywanie najmu – często wystarczy wykazać, że franczyzodawca dążył w tym kierunku.
Ponadto franczyzobiorca to często słabsza strona, której dane rozwiązanie może być narzucone przez kontrahenta. Działania franczyzodawcy podlegają wówczas ocenie pod kątem potencjalnego naruszenia pozycji dominującej (art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów).
Autor jest aplikantem radcowskim w Sendero Tax & Legal