Pracownikowi za pierwsze 33 dni niezdolności do pracy z powodu choroby przysługuje wynagrodzenie finansowane ze środków pracodawcy. Od 34 dnia niezdolności pracownik nabywa prawo do zasiłku chorobowego finansowanego z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
W przypadku gdy niezdolność do pracy pracownika trwa na przełomie roku kalendarzowego, rodzaj świadczenia otrzymywanego przez niego od 1 stycznia zależy od tego, czy w ostatnim dniu poprzedniego roku kalendarzowego pracownik miał prawo do wynagrodzenia za okres choroby, czy też miał już prawo do zasiłku chorobowego.
Jeżeli 31 grudnia pracownik miał prawo do wynagrodzenia chorobowego, od 1 stycznia pracownikowi temu nadal przysługuje wynagrodzenie. Jeśli natomiast pracownik w dniu 31 grudnia otrzymywał zasiłek chorobowy, od 1 stycznia pracownikowi temu nadal przysługuje zasiłek chorobowy za cały okres nieprzerwanej niezdolności do pracy.
Jeżeli w niezdolności do pracy pracownika wystąpi przerwa, po przerwie pracodawca jest zobowiązany wypłacić pracownikowi wynagrodzenie za okres do 33 dni choroby. Okres ten powinien być liczony dla tego pracownika nie od 1 stycznia, lecz od pierwszego dnia niezdolności do pracy, przypadającej po przerwie.
Podstawa prawna:
§ art. 92 Kodeksu pracy
§ art. 11 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2005 r. nr 31, poz. 267 ze zm.)