Na opodatkowaniu ryczałtem można stracić

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych stanowi fakultatywną formę opodatkowania, w której wartość podatku nalicza się według niższych stawek podatku stosowanych do przychodu (czyli bez uwzględnienia kosztów). Nie każdy jednak może wybrać tę formę opodatkowania. Konieczne jest spełnienie wskazanych w ustawie warunków. Jednym z nich jest np. limit przychodów uzyskanych z działalności gospodarczej w poprzednim roku. By móc stosować opodatkowanie w formie ryczałtu, przychody nie mogą przekroczyć równowartości 150 000 euro (czyli 661 680 zł). Opodatkowanie ryczałtem wyklucza także m. in. osiąganie chociażby w części przychodów z prowadzenia aptek.

W przypadku utraty warunków uprawniających do opodatkowania ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podatnik jest zobowiązany, poczynając od dnia, w którym nastąpiła utrata tychże warunków opłacać podatek dochodowy na ogólnych zasadach, czyli według skali podatkowej (przy zastosowaniu stawki 18 proc. do dochodów równych 85.528 zł oraz 32 proc. do nadwyżki). Warto w tym miejscu podkreślić, iż w takiej sytuacji, za podstawę do określenia podatku dochodowego przyjmuje się dochód osiągnięty po utracie warunków do opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Ponadto, od tego momentu koniecznym jest prowadzenie właściwych ksiąg podatkowych lub też rachunkowych, pozwalających na ustalenie wartości zobowiązania podatkowego.

Również w przypadku, gdy podatnik lub spółka dokona sprzedaży towarów handlowych lub wyrobów, lub uzyska przychody ze świadczenia usług na rzecz byłego lub obecnego pracodawcy, traci prawo do ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. W takiej sytuacji poczynając od dnia uzyskania tego przychodu do końca roku podatkowego należy opłacać podatek dochodowy na ogólnych zasadach.

Brak stosownej ewidencji

Podatnicy, jak również spółki, których wspólnicy zadeklarowali opodatkowanie w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, z zasady zobowiązani są posiadać i przechowywać dowody zakupu towarów, prowadzić wykaz środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ewidencję wyposażenia oraz, odrębnie za każdy rok podatkowy, ewidencję przychodów, stanowiące niejako podstawę do wyznaczenia wartości podatku. Obowiązek prowadzenia ewidencji nie dotyczy podatników osiągających przychody z najmu prywatnego, jeżeli ich wysokość wynika z umowy zawartej w formie pisemnej. W przypadku braku wspomnianej ewidencji lub prowadzenia jej niezgodnie z warunkami wymaganymi do uznania jej za dowód w postępowaniu podatkowym, fiskus sam ustala wartość niezaewidencjonowanego przychodu, a także wartość należnego podatku.

Kwotę podatku, którą należy odprowadzić do urzędu skarbowego, organ podatkowy ustala jako pięciokrotność stawki, która byłaby zastosowana do niezaewidencjonowanego przychodu w przypadku właściwego jego ewidencjonowania. Ryczałt ten nie może być wyższy niż 75 proc. ustalonego przychodu.