Najczęściej absencja chorobowa związana jest z warunkami pracy i rodzajem zatrudnienia. Po pierwsze z definicji dotyczy ona w zasadzie tylko osób ubezpieczonych ubezpieczeniem chorobowym, a więc praktycznie tylko osób na etacie. Wylicza się ja poprzez zsumowanie wszystkich dni na zwolnieniu lekarskim w danym roku.
W naturalny sposób dużo większa absencja chorobowa dotyczy kobiet. To kwestia urlopów związanych z ciążą. Wiele kobiet idzie bowiem na urlop zdrowotny na długo przed porodem. Większość decyduje się później także na skorzystanie z pełnego urlopu macierzyńskiego.
Każda firma powinna mierzyć absencję chorobową, gdyż wiąże się ona z kosztami. Przez pierwsze 33 dni zwolnienia wynagrodzenie chorobowe wypłaca bowiem pracodawca (jedynie w przypadku pracowników po 50. roku życia ZUS przejmuje obowiązek wypłaty wynagrodzenia po 14 dniach). Oznacza to, że to pracodawca nie dość, że nie ma pracownika, to jeszcze wypłaca mu pensję (najczęściej w wysokości 80 proc. uposażenia).
W 2019 roku po raz pierwszy wprowadzono elektroniczne zaświadczenia lekarskie. Dzięki nim pracodawca, ale i ZUS niemal automatycznie dowiaduje się o pracowniku, który idzie na tzw. L4. Dotąd pracownik miał kilka dni na doniesienie zaświadczenia przez co przy krótkim zwolnieniu lekarskim praktycznie niemożliwa była weryfikacja tego, czy pracownik rzeczywiście jest chory czy tylko „załatwił sobie urlop”.
Z danych ZUS wynika, że tylko w 2019 roku wystawiono ponad 24 miliony zaświadczeń lekarskich o czasowej niezdolności do pracy. W sumie absencja chorobowa wśród wszystkich pracowników wyniosła 284 mln dni. Rok do roku oznacza to spadek o 1,7 proc. Średnia absencja chorobowa na pracownika wyniosła 36,23 dni. Należy pamiętać, że wlicza się w to m.in. zwolnienia na opiekę nad dziećmi czy urlopy macierzyńskie.