Niemieckie emerytury za pracę w getcie

Obywatele polscy, którzy podczas II wojny światowej pracowali w getcie będą otrzymywać z Niemiec emerytury i renty.

Wczoraj w Warszawie, na terenie byłego Getta Warszawskiego, w Muzeum Historii Żydów Polskich podpisano polsko-niemiecką umowę w tej sprawie.

Zaraz po jej wejściu w życie niemieckie renty i emerytury z tytułu pracy w getcie, będą mogły być transferowane do osób zamieszkałych w naszym kraju.

_ - Umowę podpisujemy w szczególnym miejscu i choć nie zdołamy naprawić bezmiaru cierpienia ofiar nazistowskiego terroryzmu, to możemy zaoferować rekompensatę za pracę w getcie _ - powiedziała sekretarz stanu Gabriele Lassekrug-Masller.

Po podpisaniu umowy delegacja niemiecka i obecni goście zostali zaproszeni do zwiedzenia Muzeum Historii Żydów Polskich.

Wcześniej były wypłaty z Federalnej Fundacji _ Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość _ dla byłych robotników niewolniczych i przymusowych III Rzeszy.

Ogółem Fundacja _ Polsko-Niemieckie Pojednanie _ przekazała świadczenia ze środków niemieckiej Fundacji _ Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość _ dla blisko 484 tys. osób uprawnionych na kwotę ponad 3,5 mld PLN (975,5 mln euro). Zgodnie z ustawą niemiecką wypłaty zostały zakończone 30 września 2006 roku.

Wśród 7 organizacji partnerskich i ok. 100 państw świata, FPNP (i Polska) uplasowała się na I miejscu pod względem liczby beneficjentów i na II miejscu co do wartości wypłaconych świadczeń (po Żydowskiej Konferencji Roszczeniowej). Co trzeci beneficjent świadczeń niemieckich mieszka w Polsce, a co czwarte euro wypłacone w świecie przez Fundację Federalną _ Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość _ trafiło do Polski.

W drodze umowy międzynarodowej, rząd polski zobowiązał się do powołania Fundacji _ Polsko-Niemieckie Pojednanie _, a rząd Republiki Federalnej Niemiec, realizując wzajemne zobowiązanie przekazał jej sumę 500 mln DM w celu udzielenia pomocy szczególnie poszkodowanym ofiarom prześladowań nazistowskich. Pierwsza część środków niemieckich w wysokości 250 mln DM wpłynęła na konto w styczniu 1992 r., druga część w wysokości 150 mln DM pół roku później i ostatnia - 100 mln DM w czerwcu 1993 r. Zgodnie z obowiązującymi wówczas w Polsce przepisami, przekazywane na konto Fundacji kwoty były natychmiast zamieniane na złotówki. Utworzony dzięki tym środkom fundusz założycielski Fundacji wyniósł łącznie 417,3 mln złotych.

Do ubiegania się o pomoc ze środków Fundacji uprawnione były osoby żyjące w dniu 8 stycznia 1992 r. (tj. w dniu przekazania na konto Fundacji pierwszej raty pomocy finansowej), które były ofiarami szczególnych prześladowań nazistowskich, takich jak: uwięzienie w hitlerowskich więzieniach i gettach, pobyt w obozach, tzw. Polenlager na Śląsku, deportacja do pracy przymusowej na rzecz Trzeciej Rzeszy na okres co najmniej 6 miesięcy, prześladowania stosowane wobec dzieci urodzonych i przebywających w obozach koncentracyjnych, więzieniach i obozach Polenlager oraz _ dzieci Holokaustu _, które w okresie prześladowania nie przekroczyły 16 lat;

Pomoc tę wypłacano także osobom, które jako dzieci były: deportowane wraz z rodzicami na roboty przymusowe lub urodzone w czasie deportacji, pozbawione opieki rodziców w skutek prześladowań nazistowskich, przymusowo germanizowane;zmuszane do pracy przymusowej w miejscu zamieszkania przed ukończeniem 16 roku życia.

Wysokość przyznawanej pomocy zależna była od rodzaju i czasu trwania represji.

Łącznie w latach 1992-2004 Fundacja _ Polsko-Niemieckie Pojednanie _ wypłaciła ofiarom nazizmu mieszkającym w Polsce świadczenia o charakterze pomocy humanitarnej w ramach tzw. wypłat podstawowych i dodatkowych na ogólną sumę przeszło 732 mln złotych. Świadczenia wypłacane przez Fundację nie były odszkodowaniem, lecz symboliczną pomocą humanitarną z Niemiec dla ofiar prześladowań hitlerowskich w Polsce.