Rodzaj nostalgii może nas ogarnąć, gdy spojrzymy na wykres kursu głównej pary walutowej. Oto bowiem jeszcze 21 października notowano kursy niewiele niższe niż 1,14. Ale w późniejszych tygodniach wszyscy zrobili swoje.
Mario Draghi i ogólnie włodarze EBC – dając do zrozumienia, że w grudniu dojdzie do przeglądu dotychczasowej luźnej polityki monetarnej i być może stanie się ona jeszcze luźniejsza. Szefowie Rezerwy Federalnej – równie jawnie sugerując, że w tym samym grudniu oni z kolei wezmą się za zacieśnianie polityki, co oznaczałoby podwyżkę stóp procentowych. Amerykańska gospodarka też odrobiła zadanie i zagrała w rytm zapowiedzi droższego pieniądza – przynosząc tydzień temu rewelacyjnie dobre dane z rynku pracy, tzw. payrollsy. Wtedy ceny zeszły na EUR/USD z okolic 1,0840-60 do niewiele ponad 1,07.
Faktem jest jednak, że późniejsze spadki były już tylko efemeryczne, tymczasowe – trochę z braku kolejnych fundamentalnych "petard", trochę dlatego, że wypadało nieco skorygować i uspokoić sytuację. Notowano rejony 1,0675, niemniej zamknięcia następowały wyżej, a korekcyjnie wygenerowano nawet 1,08 i więcej. Jeszcze dziś gracze wybijali kurs ponad 1,08, jakkolwiek sesja dobiega końca przy 1,0730.
Co mieliśmy dziś w programie? Dynamika PKB Niemiec za III kw. wpisała się w prognozy – 0,3 proc. k/k, 1,8 proc. r/r. W Eurolandzie odnotowano 0,3 proc. k/k i 1,6 proc. r/r – wyniki tylko trochę słabsze od teoretycznych założeń, wynoszących 0,4 proc. i 1,7 proc. W USA sprzedaż detaliczna w sumie rozczarowała, bo osłabiono dane wrześniowe, a na październik zaprezentowano 0,2 proc. m/m i 0,1 proc. r/r. Niska była inflacja PPI – znacznie poniżej prognoz (np. -0,4 proc. m/m i 0,1 proc. r/r zamiast 0,1 proc. i 0,5 proc.). Dla siły dolara to źle, bo Fed potrzebuje wysokiej inflacji, by móc z czystym sumieniem zacieśniać politykę.
Z drugiej strony, indeks Uniwersytetu Michigan wypadł nieźle – z 90 pkt podniósł się do 93,1 pkt. Prognozowano zaś tylko 91,5 pkt.
Wizja grudniowych podwyżek stóp przez kilka dni była wyceniana ultra-wysoko, teraz trochę to opadło. Ale coś takiego jak niska inflacja PPI (która nie jest dla Fed najważniejszym wskaźnikiem inflacyjnym) czy słabsza sprzedaż – to jeszcze nie są czynniki, które członkowie FOMC mogliby łatwo wykorzystać w roli pretekstów do wycofania się z wcześniejszych zapowiedzi. Wydaje się więc mocno prawdopodobne, że mimo wszystko zmierzamy w tym kierunku, chyba że przyjdzie jakieś naprawdę ciężkie rozczarowanie. Ale jeśli nie przyjdzie – to eurodolar w perspektywie najbliższych tygodni może iść spokojnie w kierunku 1,05, a są też głosy, że tym razem dosięgniemy 1:1 – skoro Fed nie tylko raz podwyższy stopy, ale też wejdzie na ścieżkę zwyżek, choćby niechętnie. Perspektywy dla ew. wzrostowej korekty to ok. 1,0825-45, wyżej być może 1,0915-20 czy 1,0965.
Dziwne dzieje złotego
Ogólnie rzecz biorąc, złoty tracił w ostatnim czasie na wartości. Złożyło się na to kilka spraw. Do dolara tak czy inaczej traciliśmy, gdy tylko dolar się umacniał, czyli EUR/USD szedł w dół. Ruchy takie osłabiały euro na głównej parze, ale niekoniecznie umacniało to naszego orła do euro, zwłaszcza jeśli powodem była wizja wyższych stóp w USA. Wyższe oprocentowanie dolarów to bowiem sygnał, że z emerging markets można powoli wychodzić. W gruncie rzeczy złotemu nie pomagało też to, że (zresztą od początku lipca) wykres rentowności obligacji 10-letnich jest w trendzie spadkowym. Inna rzecz, że wykres ten też zawrócił na wyższe poziomy, choć zdaje się, iż generalny trend uratowano.
Były jeszcze czynniki polityczne. Same wybory to nie była lekka sprawa, a cóż dopiero ich wyniki. Rynek obawiał się tego, że PiS postawi na arcy-luźną politykę monetarną (na tyle, na ile będzie mógł ją kształtować) – i np. poseł Kowalczyk mówił o możliwości realizowania w naszym państwie czegoś w typie operacji QE. Mówił też o tym, że jest pole do dalszych obniżek stóp (co prawda później te sugestie zostały przezeń mocno złagodzone, możliwe więc, że był to tylko taki balon próbny). Poza tym agencje ratingowe S&P i Fitch poniekąd pogroziły Polsce, że perspektywa naszego długu może zostać obniżona, jeśli nowy rząd weźmie się zbyt serio za realizację postulatów.
I wreszcie, last but not least, do wszystkiego dochodziła technika i spekulacja. Efekt był taki, że EUR/PLN w finale października zbliżał się do 4,2950, a nawet gdy w tym tygodniu przyszła silna korekta (11 listopada, w dzień u nas wolny) – to nie zeszła do 4,20 (choć notowano, w zależności od platformy, poziomy bliskie 4,2060-70). Co więcej, dni wczorajszy i dzisiejszy przyniosły powrót na wyższe poziomy, mimo dobrego odczytu dynamiki PKB (3,6 proc. r/r w miejsce prognozy 3,5 proc.). Na EUR/PLN mamy ok. 4,2350 – 4,24. Długoterminowy trend wzrostowy – idący od 21 kwietnia, a przynajmniej od 17 lipca – w zasadzie się już rozmył w pewną konsolidację, co jednak nie oznacza, że o umocnienie PLN będzie łatwo. Zakres 4,20 – 4,30 powinien się utrzymać przez następny tydzień lub dłużej. Poniżej 4,20 wsparciem może być linia wrześniowych dołków na ok. 4,1820.
Na USD/PLN korekta "niepodległościowa" (środowa) pozwoliła wygenerować kursy rzędu 3,9040, ale poniżej 3,90 nie zeszliśmy. W każdym razie niżej wsparciem – mocnym – jest 3,85. Wczorajsza świeca była szpulką, niemal doji, dziś notowano białą świecę wzrostową, jesteśmy przy 3,94 – 3,95. Jeśli EUR/USD będzie schodził na południe, to dolar po 4 zł stanie się faktem.